biraz bencillik sart

Insan hayatta yerine gore bencil olmali. En azindan kendini dusunecegi zamanlar vardir insanlarin. Baskasina gore yasayamayacaginiz ya da bazi seylerin sonsuza kadar surmeyecegi zamanlar. Iste sirf bunlari dusunerek bile bencil olunabilir. birini seviyorsunuz diye dunyanin oteki ucuna gidemezsiniz mesela. Tabii ki bu gitmeyeceginiz anlamina da gelmiyor. Ama katilmamak elde degil sevgi karin doyurmuyor. Duygu ve mantik karsi karsiya kaliyor iste. Hayat boyle. Secimler yapmaya zorluyor sizi. Bir de kendimce soylemek isterim ki bu duygu ve mantik duellosunda hangi tarafi secerseniz secin en sonunda kesinlikle pisman olmamak gerekiyor. Iste dunyanin bir ucuna pesinden gittiginiz sevgiliniz, bir gun sizi biraktiginda bile bundan pisman olmamak gerekiyor. Hayatinizi bu pismanliklar uzerine insa edemezsiniz. Mutlaka bir cikis yolu olacaktir. Evren bize mucadele etme yetenegi verdiyse biz de bundan kacmamaliyiz. Bir seyleri ya da birilerini bekleyerek hayat gecmez ve bence gecmemeli de. Yapabileceklerimizin siniri yokken neden kendimizi engelleyelim. Burada ahlaki degerlerden bahsetmiyorum elbette. Neden o kisiye sevdigimizi soylemeyelim mesela. Neden o isi almak icin o insanla konusmayalim. Neden o sanatciyla tanismak icin yanina gitmeyelim. Ve bir suru sey. Hayat zaman kaybetmek icin kisa fakat bir seyler yapmak icin uzun. Yapilabilecek ne varsa kendimiz icin yapmaliyiz. Biraz bencillik sart. Bu kadar.

Hosca kal.