Hiç yolda yürürken, hele de yalnızken adınızı birinin söylediğini duyduğunuz ve etrafınıza baktığınızda aslında böyle bir şeyin olmadığını fark ettiğiniz oldu mu? Bana bundan on dört gün öncesine kadar bu sıkça oluyordu. Açıkçası gaipten sesler duyuyordum. Bir kadın sesi sürekli adımı söylüyordu. Sürekli derken ard arda defalarca değil. Sonunda dönüp bakmamayı başardım. Artık dikkate almıyordum biri bana seslendiğinde. Çünkü ben böyle sanıyordum. Yine bir gün Kadıköy'de ki bayilerden birindeyken altyazı dergisini aldığım sırada bu ses kulaklarımda yankılandı. Ve bu sefer o kadar uzaktan ve derinden de değildi bu ses. Etrafımda bir çocuk vardı. Evet, bu sefer bu ses doğruydu. Biri, yani bir kadın benim adımı söyleyip duruyordu. Kadın çocuğuna sesleniyordu. Defalarca seslendi çocuğuna kadın. Bense gülümsedim. Bu ilginç tesadüfle karşılaştığımdan. İşte o günden beri kimse benim adımı söylemiyor. Kulaklarım da böyle bir ses yankılanıyor. Bazen geleceği gördüğümü düşünüyorum. Size de olur mu? Altıncı his gerçekten var mıdır? Ne garip demekten kendimi alamıyorum. Hatta diyorum. Ne garip!!
Hoşça kalın.
Hoşça kalın.
Yorumlar