"Aşkım" "Bebeğim" "Hayatım" falan da filan. Bunu yapabiliyorsunuz. Nasıl yapıyorsunuz? Hadi yapıyorsunuz, hiç mi utanmanız yok? Çok zor bir şey değil mi? Korkmuyor musunuz? Çok korkuyorum be! Bünye sarıp sarmalanıyor böyle anlarda. İyice uzaklaşıyorum. Güvenmiyorum kendime. Ben ki en romantik dehlizlerde kendini kaybetmiş biriyim. Korkuyorum. Yapabilirim gibi gelmiyor. Korkuyorum zira. Alamıyorum o sorumluluğu. İstesem de veremiyorum sevgimi. Katlanamıyorum baskıya. Sorulara, sorgulamalara. İnsanca bir ilişki kurmak zor geliyor işte. Kaçıyorum ta en başında. Tam olacak derken, içime şüphe tohumları ekiliyor. Ruhum daralıyor. Kandırıyormuşum gibi geliyor kendimi. Bir ilişkiye başlayınca daha da dibe sürükleniyorum. Oysa ben biri olsun, yanımda olsun. Hissedeyim istiyorum. O başlangıçları yeniden yeniden yapmaktan bıktım. Yoruldum. Çok zor be! Yapmak ister miyim? Bilmem. Bilemiyorum çünkü. Öyle biri olur ki yaparım bile diyemiyorum. Ama bunu da derim biliyorum. Taa derinlerde var o şey! Duruyor. Çıkacak bir gün. Beklemenin bir anlamı hep oldu zira benim için. Yine olacak. Ama yoruldum. Yaşlı da değilim ki! Beyazlarıma çok var daha. kırışıklık kaldıramaz bu beden. Varlığını hissettir be! Hadi canımın içi.
Yorumlar