Pek yazamadım bir süredir. Hayata karşı küskün olunca, şurada bir, iki satır yazası da gelmiyor insanın. Ne yazacağım ki diyor. Yok yazacak bir şey yok. Konuşacak. Yapacak. Yani benim için. Elbette var çokça "şeyler" ama ben sahip değilim. Düşmüş vaziyetteyim. 4 yıl önce yakaladığımı düşündüğüm bir ivmenin üzerine fazlasıyla koymam gerekirken bu süreçte şimdi onun o kadar uzağındayım ki, belki ileride bu günlerim için de aynı şey söyleyeceğim. Yıkılmış hale gelmek iyi değil. İç açıcı değil. Bir de bunu insanın kendisine söylemesi daha da fena. Çünkü durumu biliyorum, belki kurtulmak için yapabileceğim şeyleri de biliyorum. Ama olmuyor. Kılımı kıpırdatamıyorum. Niye böyle? Size de olmaz mı?
Yorumlar
İnsan kurtuluş için askere gitmek ister mi? Ben istiyorum.