Bende yazabiliyorum yahu! Güzel bilogum. Özlemedim değil seni. Yazmaktan kaçtığımdan değil de, çoğu vakit yalnız kalamamamdan bu yazamamaklığım. Ne biçim kelimeler oldu öyle. Yıllar sonra kendime ait bir yatağım ve dolabım olmasının keyfini saymazsak eğer, her şey berbat. İnsan İstanbul'suz nasıl yaşarmış öğreniyorum işte. Ha nasıl?
Şanslıyım bi yandan. Arkadaşlarım var. Görebiliyorum. Şanslıyım param var. Şanslıyım bildiğim işi/mesleğimi yapıyorum (yahut yapmaya çalışıyorum).
Günleri saymıyorum. Her günün saatleri geçsin diye bakıyorum. Yoksa uzun bir yolum var. İnsan kafayı yer. Bu hafta sınav haftası. Yıllarca, Öss, Ales, Üds, Vize, Final gibi çeşitli sınavlara girerek ustalaşmış ben artık o sınava giren öğrencilerin başında gözetmen olarak duruyorum. Öylece bakıyorum işte. Sonra yine ders haftası. Uyanıklar ağzımdan laf almak için her şeyi yapıyorlar. Sigaramı yakan mı dersin? "Komutanım çay getireyim mi?" diyeni mi? Var oğlu var. Ama iyi çocuklar.
Bu biraz ısınma turu gibi olsun. Yazmak için hevesliyim. Şimdiye kadar bi kitap okuyabildiğim burada. O da çok uzun sürdü. Saatleri Ayarlama Enstitüsü idi. Sırada Susan Sontag'ın Fotoğraf Üzerine adlı eseri var. Sonra ne gelir bilinmez.
Bi yandan da Dexter izlemeye başladım. Zaten izlediğim diğer dizilerin yanında.
Tam 3.5 ay oldu her şey başlayalı. Hayatımda değişen pek bir şey yok. Uğraş dur bütün mesele. Tek istediğim. Şu askerlik denen olay sona ersin de birazıcık daha güçlü bir adam olabileyim. Ayrıca buradan eğer bilogumu okuyorsa sevgili Haminne'ye mutluluklar diliyorum. İnsanlar ve hayatları değişiyor. Biraz çaba göstermek gerek şart! Oturan adam sadece oturan bir adam olabilir. Çabalıyorum sadece. Ama farkındayım ki az. Yine de hiç olmamasından iyidir kıvamındayım. Uzun süredir (yaklaşık 3 sene) çok kaybettim. Tembellik ettim. Öylece durdum. Usandım. Kendi içimde isyan ettim.
İsyan doğamda mevcut fakat bi süre değil. Sabır denilen unsurun ekmeğini yediğimi hatırladım yine. Sabredeceğim. Güzel günler inşa etmek kolay olmuyor. Neyse efenim. Daldan dala atladık ama bi şeyler karaladık. Zira yazasımız vardı.
Yazma istediğimizin çoğalması ve hiç bitmemesi dileğiyle.
Şimdi son sigara vakti!!!
Şanslıyım bi yandan. Arkadaşlarım var. Görebiliyorum. Şanslıyım param var. Şanslıyım bildiğim işi/mesleğimi yapıyorum (yahut yapmaya çalışıyorum).
Günleri saymıyorum. Her günün saatleri geçsin diye bakıyorum. Yoksa uzun bir yolum var. İnsan kafayı yer. Bu hafta sınav haftası. Yıllarca, Öss, Ales, Üds, Vize, Final gibi çeşitli sınavlara girerek ustalaşmış ben artık o sınava giren öğrencilerin başında gözetmen olarak duruyorum. Öylece bakıyorum işte. Sonra yine ders haftası. Uyanıklar ağzımdan laf almak için her şeyi yapıyorlar. Sigaramı yakan mı dersin? "Komutanım çay getireyim mi?" diyeni mi? Var oğlu var. Ama iyi çocuklar.
Bu biraz ısınma turu gibi olsun. Yazmak için hevesliyim. Şimdiye kadar bi kitap okuyabildiğim burada. O da çok uzun sürdü. Saatleri Ayarlama Enstitüsü idi. Sırada Susan Sontag'ın Fotoğraf Üzerine adlı eseri var. Sonra ne gelir bilinmez.
Bi yandan da Dexter izlemeye başladım. Zaten izlediğim diğer dizilerin yanında.
Tam 3.5 ay oldu her şey başlayalı. Hayatımda değişen pek bir şey yok. Uğraş dur bütün mesele. Tek istediğim. Şu askerlik denen olay sona ersin de birazıcık daha güçlü bir adam olabileyim. Ayrıca buradan eğer bilogumu okuyorsa sevgili Haminne'ye mutluluklar diliyorum. İnsanlar ve hayatları değişiyor. Biraz çaba göstermek gerek şart! Oturan adam sadece oturan bir adam olabilir. Çabalıyorum sadece. Ama farkındayım ki az. Yine de hiç olmamasından iyidir kıvamındayım. Uzun süredir (yaklaşık 3 sene) çok kaybettim. Tembellik ettim. Öylece durdum. Usandım. Kendi içimde isyan ettim.
İsyan doğamda mevcut fakat bi süre değil. Sabır denilen unsurun ekmeğini yediğimi hatırladım yine. Sabredeceğim. Güzel günler inşa etmek kolay olmuyor. Neyse efenim. Daldan dala atladık ama bi şeyler karaladık. Zira yazasımız vardı.
Yazma istediğimizin çoğalması ve hiç bitmemesi dileğiyle.
Şimdi son sigara vakti!!!
Yorumlar